Hiena (krokuta) cętkowana

Krokuta cętkowana (Crocuta crocuta), niegdyś „hiena cętkowana” lub „hiena plamista” – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny hienowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju krokuta (Crocuta), największa ze współcześnie żyjących hien.

Krokuta cętkowana egzystuje na sawannach i pustyniach Afryki na południe od Sahary. Nie występuje w lasach deszczowych.

Nazwa rodzajowa i epitet gatunkowy: greckie κροκωτός krokōtos – koloru szafranu < κροκος krokos – żółty, szafran; od przeważającego koloru w ubarwieniu sierści krokuty cętkowanej.

Wygląd: Sierść gęsta, od szarej do brązowej z ciemnymi cętkami, które bledną wraz z wiekiem. Młode hieny rodzą się czarne, z wiekiem jaśnieją i pojawiają się u nich cętki.

Krokuty cętkowane żyją w stadach (klanach), w których przewodniczką jest zwykle najstarsza samica. Wielkość klanu i jego rewiru zależą od zamieszkiwanego środowiska. Zazwyczaj w klanie jest od 15 do 80 osobników. Terytorium zajmuje zazwyczaj około 50 kilometrów kwadratowych. Zdarzają się osobniki żyjące samotnie lub w parach. Stado wspólnie broni terytorium lub pożywienia przed wrogami.

Krokuty cętkowane żywią się nie tylko padliną, lecz także aktywnie polują na antylopy, zebry i inne średniej wielkości zwierzęta, a czasami na młode żyrafy, słonie i nosorożce. Potrafi wyczuć pożywienie z odległości wielu kilometrów. Hiena zjada wszystko, co się da strawić. Ma bardzo silne szczęki zdolne skruszyć kość słonia.

Często odganiają od zdobyczy inne drapieżniki. Może biec za pożywieniem nawet 68 km/h. Strategia polowania krokut polega na ściganiu ofiary aż do całkowitej utraty przez nią sił. Chwytają za kark i żebra i powalają na ziemię. Potrafią one całkowicie ogołocić szkielet z mięsa w ciągu godziny.
Do głównych wrogów krokuty cętkowanej należą lwy. Innymi naturalnymi wrogami krokuty cętkowatej są lamparty lub inne hieny. O padlinę zazwyczaj walczą z sępami