- GATUNEK WYMARŁY-
Hiena jaskiniowa (Crocuta crocuta spelaea) – podgatunek temporalny krokuty cętkowanej. Występował od Półwyspu Iberyjskiego do wschodniej Syberii. Należy do najlepiej poznanych zwierząt epoki lodowcowej. Jego pozostałości znaleziono w wielu europejskich jaskiniach. Hiena jaskiniowa była wysoce wyspecjalizowana, z cechami progresywnymi i regresywnymi rozwiniętymi bardziej niż jej współczesna afrykańska krewna. Polowała na megafaunę (w największym stopniu na tarpany dzikie, żubry pierwotne i nosorożce włochate), czego skutkiem jest akumulacja setek kości wielkich ssaków plejstocenu na obszarach takich jak poziome jaskinie, leje krasowe, doły z błotem i bagniste obszary wzdłuż rzek.
Europejska hiena jaskiniowa znacznie przerastała wielkością swą afrykańską krewną. Masę jej ciała szacuje się na 190 kg. W późnoplejstoceńskich okazach z Europy kości śródręcza i śródstopia hien jaskiniowej są krótsze i grubsze, natomiast kości ramienne i udowe dłuższe. Wskazuje to na adaptacje do odmiennych siedlisk od zajmowanych przez współczesne krokuty cętkowane. Jak u podgatunku afrykańskiego, samice hieny jaskiniowej były większe od samców. Paleolityczne rysunki naskalne przedstawiają hienę jaskiniową w cętkowanej skórze takiej, jak u jej afrykańskiej krewnej.
Ostateczna przyczyna wyginięcia hieny jaskiniowej została słabo poznana. Jako możliwą przyczynę wysuwano zmiany klimatyczne, nie wystarczą jednak one do wyjaśnienia całkowitego zniknięcia tego zwierzęcia. Choć ekstremalnie zimne warunki po ostatnim maksimum glacjalnym zredukowały ulubione siedliska hieny jaskiniowej w Europie Północnej i odseparowały jej populacje od afrykańskich krewnych, pozostały zdatne do życia miejsca w Europie Południowej i Środkowej, a zwierzę przetrwało wiele poprzednich chłodnych okresów plejstocenu. Na Półwyspie Iberyjskim zmiany klimatyczne zostały wykluczone jako jedyna przyczyna wymarcia hieny jaskiniowej, albowiem choć ostatnie maksimum glacjalne spowodowało masowe wymieranie kilku gatunków zdobyczy hieny jaskiniowej, jeleń szlachetny i kilka innych gatunków roślinożerców przetrwały, mogąc w dalszym ciągu dostarczać populacjom hien jaskiniowych potrzebnej zdobyczy.
Hiena jaskiniowa (Crocuta crocuta spelaea) – podgatunek temporalny krokuty cętkowanej. Występował od Półwyspu Iberyjskiego do wschodniej Syberii. Należy do najlepiej poznanych zwierząt epoki lodowcowej. Jego pozostałości znaleziono w wielu europejskich jaskiniach. Hiena jaskiniowa była wysoce wyspecjalizowana, z cechami progresywnymi i regresywnymi rozwiniętymi bardziej niż jej współczesna afrykańska krewna. Polowała na megafaunę (w największym stopniu na tarpany dzikie, żubry pierwotne i nosorożce włochate), czego skutkiem jest akumulacja setek kości wielkich ssaków plejstocenu na obszarach takich jak poziome jaskinie, leje krasowe, doły z błotem i bagniste obszary wzdłuż rzek.
Europejska hiena jaskiniowa znacznie przerastała wielkością swą afrykańską krewną. Masę jej ciała szacuje się na 190 kg. W późnoplejstoceńskich okazach z Europy kości śródręcza i śródstopia hien jaskiniowej są krótsze i grubsze, natomiast kości ramienne i udowe dłuższe. Wskazuje to na adaptacje do odmiennych siedlisk od zajmowanych przez współczesne krokuty cętkowane. Jak u podgatunku afrykańskiego, samice hieny jaskiniowej były większe od samców. Paleolityczne rysunki naskalne przedstawiają hienę jaskiniową w cętkowanej skórze takiej, jak u jej afrykańskiej krewnej.
Ostateczna przyczyna wyginięcia hieny jaskiniowej została słabo poznana. Jako możliwą przyczynę wysuwano zmiany klimatyczne, nie wystarczą jednak one do wyjaśnienia całkowitego zniknięcia tego zwierzęcia. Choć ekstremalnie zimne warunki po ostatnim maksimum glacjalnym zredukowały ulubione siedliska hieny jaskiniowej w Europie Północnej i odseparowały jej populacje od afrykańskich krewnych, pozostały zdatne do życia miejsca w Europie Południowej i Środkowej, a zwierzę przetrwało wiele poprzednich chłodnych okresów plejstocenu. Na Półwyspie Iberyjskim zmiany klimatyczne zostały wykluczone jako jedyna przyczyna wymarcia hieny jaskiniowej, albowiem choć ostatnie maksimum glacjalne spowodowało masowe wymieranie kilku gatunków zdobyczy hieny jaskiniowej, jeleń szlachetny i kilka innych gatunków roślinożerców przetrwały, mogąc w dalszym ciągu dostarczać populacjom hien jaskiniowych potrzebnej zdobyczy.
Komentarze
Prześlij komentarz
Wulgarne komentarze będą usuwane, uważaj na słownictwo